Neorealizm II
Jest kierunkiem niejednorodnym, różne filmy: od pogranicza baśni, poprzez głębsze analizy socjologiczne społeczeństwa włoskiego, po próby bardzo realistycznego podejścia do prezestowania rzeczywistości. Podstawowe warunki neorealizmu – określone dopiero w latach 50. –
- dzieło otwarte
- zwrócenie uwagi na ludzi z nizin społecznych
- wykorzystanie aktorów niezawodowych
- wykorzystanie autentycznych scenerii.
_________
Umberto D. – reż. Vittorio De Sica, 1952
Jest to czas naprawdę późnego neorealizmu – z jednej strony mówi się o tym, że to arcydzieło neorealizmu bardzo nietypowy – bo nie ma głębszej analizy socjologicznej pewnej grupy społecznej – środowiska. Reżyser nie zajmuje się biednymi etc.
JEST TO FILM O CZŁOWIEKU – o człowieku słabym. On znajduje się na marginesie życia, nie dlatego że jest biedny, bezrobotny, okradziony (typowe kreacje bohaterów neorealizmu), ale dlatego że jest emerytem. Jest więc wyrzucony poza nawias normalnego życia.
Przez półtora godziny obserwujemy dramat człowieka, którego nikt już nie chce, dlatego że nie może niczego załatwić, nie ma wpływów, pieniędzy. Znajduje się w wyjątkowo dramatycznej sytuacji – wynajmuje pokój w mieszkaniu klasycznej kapitallistki nowobogackiej. Brakuje mu 15 000 lirów, żeby spłacić dług, jaki u niej ma. Ona chce go wyrzucić, ale metodą perfidną – udręką. Np. wraca do pokoju i ma dziurę w ścianie, która pozbawia go jakiejkolwiek prywatności. Próbuje żebrać, ale w ostatniej chwili cofa wyciągniętą rękę. Decyduje się popełnić samobójstwo. Zostawia psa w hotelu dla zwierząt – pozostawia tam dla niego wszystkie pieniądze. Zwierzę jednak nie zostaje dopilnowane i biegnie za panem na tory. Instynkt życia jednak zwycięża.
Nie jest to damat kogoś, kto należy do pokrzywdzonej grupy społecznej. Jest to dramat człowieka na marginesie życia, bo jest już człowiekiem starym…
Cechy neorealizmu spełnione w filmie
Bohater – neorealizm skupia się na człowieku słabym – także takim, który nie daje sobie rady w społeczeństwie – któremu społeczeństwo nie daje szans.
Aktor – amator, emerytowany profesor Uniwersytetu w Bolonii.
Sceneria – naturalne wnętrza, plenery.
Konstrukcja otwarta – to jest najważniejsze. To, że nie doszło do tragedii, nic nie oznacza, NIC SIĘ NIE ZMIENIA, nie rozwiązuje dramatycznej sytuacji.
Recenzja w Filmwebie
Recenzja Pellicoli
_________
Gorzki ryż – reż. Giuseppe de Santis, 1949
Tzw. różowy neorealizm. Czerpie ze sławy neorealizmu, ale jest bardzo skomercjonalizowany: wątki sensacyjne, zabójstwa, kradzieże… Grają aktorki – nawet znane. W Gorzkim ryżu na aktorki wzięto dziewczyny, które wygrały w pierwszych po wojnie regionalnych konkursach piękności. Zostały zaangażowane do ról robotnic – pracujących ciężko przy zbiorze ryżu. (łatwy erotyzm 😉 ) Biedne, niedożywione, przymierające głodem robotnice, grane przez zwyciężczynie konkursów piękności…
Dziewczyny ze środowisk wiejskich, bezrobotnych, odrzucane przez rodzinę, zostają zwabione wizją szybkiego zarobku przy ciężkiej pracy, jaką jest sadzzenie ryżu. Wprowadzony zostaje wątek sensacyjny. Elementy atrakcji – kradzież, zbrodnia, zabójstwo – tak uatrakcyjniony zostaje tu neorealizm – co byłoby zupełnie nie do pomyślenia w latach 40. Poza tym zdjęcia są robione w atelier…
Opis w Filmwebie
Historia filmu 
Dodaj komentarz